دانلود کتاب تحفه ی اثنا عشری

کتاب تحفه ی اثنا عشری اثر شاه ولی الله دهلوی است؛ پژوهش جامعی است در عقاید و مبانی فکری شیعه و نقد و تحلیل آن. این اثر، که یکی از ردّیه‌های مهم بر عقاید شیعه امامیه به حساب می‌آید، ضمن بیان تاریخ تکامل و تحول اندیشه شیعه، خدعه‌ها و نیرنگ‌هایی را که روحانیون شیعی برای گمراه‌کردن عوام و فرار از پاسخ‌گفتن به شبهات به کار برده و می‌برند، برمَلا می‌سازد. نویسنده، کتاب خود را به عدد ائمه شیعه، در دوازده فصل نگاشته است: فصل نخست به چگونگی پیدایش فرقه شیعه و انشعابات و فِرق متعدد آن را برمی‌شمرد و اعتقادات هریک را تشریح و نقد می‌کند. در ادامه، به فریب‌کاری‌های شیعیان و علت به انحراف رفتن آنان پرداخته و سپس قُدما، علما و متفکرین شیعه را به همراه آثار آنان معرفی می‌کند. بررسی شیوه نقل حدیث و ذکر خبر و راویان مشهور شیعه، موضوع فصل چهارم کتاب است. نویسنده در خلال فصل‌های پنجم تا هشتم کتابِ خود، رویکرد شیعه را به مباحث الهیات و راه‌های شناخت خداوند و ویژگی‌ها و صفات وی، شرایط و اقتضائات نبوت، نصوص امامت و کمّ و کِیف معاد نقل کرده و آنها را با حقایق موجود در کتاب خدا و سنت پیامبر اکرم محک می‌زند. فصل نهم بررسی آن دسته از آراء فقهی شیعه است که در تضاد آشکار با آموزه‌های اصیل دینی و روایات نبوی قرار دارند. نویسنده در ادامه، به انگیزه‌ها و روایاتِ خودساخته‌ای اشاره می‌کند که باعث شده تا شیعه، طعن و فحاشی و بی‌حرمتی نسبت به خلفای ثلاثه و ام المؤمنین عایشه و برخی از صحابه را بر خود حلال، و حتی واجب بدانند. در فصل یازدهم، ویژگی‌های اعتقادی و فکریِ مذهب شیعه را به سه بخش وهم و تعصب و لغزش تقسیم کرده و درباره هریک به صورت مشروح و مُستدل توضیح می‌دهد. فصل پایانی کتاب نیز شرح و نقد معتقدات شیعه در تولّا و تبرّا است. در این فصل، نویسنده مفهوم واقعی این دو واژه را بیان کرده و کژفهمی و سوء برداشتِ شیعیان – و در رأس آنها علمایشان- را از این مفاهیم نشان می دهد.

یک دهه ی بعد ، اثر گران سنگ علمی ـ اجتماعی خود حجت الله البالغه را به عربی نوشت ( چاپ قاهره ، ۲ جلد ، ۱۹۵۲ ـ ۱۹۵۳ ) . در این کتاب صلای احیاگری و بازگشت به خلوص اولیه ی فرهنگ و علوم اسلامی ، با تاکید بر قرآن و حدیث ، و نیز چاره اندیشی های اجتماعی برای حل معضلات مسلمانان در داده است . نگرش و اندیشه ی صوفیانه ی او ته رنگی در آثارش دارد و هدفش به بار آوردن تهذیب نفس و وسعت مشرب است ، و در هر حال برجسته و موکد نیست . تجددگرایان مسلمان نظیر علامه محمد اقبال لاهوری ( م ۹۳۸ ) و فضل الرحمن ( م ۱۹۸۸ ) در او شخصیت وحدت بخش تفرقه ها و تحزب ها و فرقه گرایی های فقهی / حقوقی و ایدئولوژیک می دیدند که دعوتگر به اجتهادی نوین است و روی آوردن به باطن کتاب و سنت .

او دارای زندگینامه ی خودنوشت کوتاهی به نام الجزء اللطیف فی ترجمه ی العبد الضعیف ( به فارسی ) است و در کتاب انفاس العارفین هم اشارات زندگینامه ای دارد . نهضت فرهنگی و اجتماعی ـ سیاسی ای که او ، فرزندان ( به ویژه عبدالعزیز از میان پنج پسرش ) و شاگردانش به بار آورند ، به تعبیر عبیدالله سندی ( م ۱۹۴۴ ) « نهضت ولی الله » نام گرفت . پس از تاسیس پاکستان و استقلال آن ، شاه ولی الله به صورت قهرمان ملی و متفکر سیاسی ـ اجتماعی تلقی شد ؛ و به او همان شأنی را دادند که به عارف مسلمان هندی و مصلح دینی ـ اجتماعی قرن هفدهم میلادی یعنی شیخ احمد سرهندی داده بودند .